Είμαστε στην πρίζα κάθε φορά που αγωνιούμε για κάτι. Είμαστε στην πρίζα, όταν παρασυρόμαστε από σκέψεις που θυμίζουν καταιγίδα μέσα μας. Είμαστε σε αυτή την κατάσταση “πρίζας”, με αποτέλεσμα να λειτουργούμε σχεδόν σε όλους τους ρόλους μας σαν να είμαστε με συνεχή φόρτιση. Και γιατί αυτή η συνθήκη έχει αρνητικό πρόσημο; Πού είναι το πρόβλημα όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε μια τέτοια επαγρύπνηση; Από τη στιγμή που καταφέρνει να δίνει λύσεις σε καθετί. Εφόσον αναλαμβάνει πολλές ευθύνες και τις διεκπεραιώνει με τον καλύτερο τρόπο. Αφού επιδεικνύει εργατικότητα, αφοσίωση, δέσμευση στο στόχο και ανάληψη πλήθος υποχρεώσεων. Ωστόσο, έχει μάθει να δρα έτσι, μόνο όταν είναι σε αυτή την πρίζα. Αν έστω για μια μέρα αυτός ο μηχανισμός του τεθεί εκτός λειτουργίας, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος βραχυκυκλώματος.

Είναι ενυπωσιακό ότι η προηγούμενη πριζωμένη κατάσταση δεν τον βραχυκυκλώνει ποτέ. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι, ενώ φαινομενικά δείχνει επιδέξιος και αποτελεσματικός, αυτή η πρίζα φθείρει το εσωτερικό του κύκλωμα. Του στέλνει μάλιστα σημάδια προειδοποίησης: σκαμπανεβάσματα στη διάθεση, αίσθηση ανεπάρκειας, διαταραχές στον ύπνο ή στην όρεξη για φαγητό, ευερεθιστότητα, ακόμα και αίσθημα κενού. Η πρίζα όμως προστάζει και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!

“Πρέπει να είσαι στην τσίτα για να επιβιώσεις!”. Το μυαλό πρέπει να εργάζεται ακατάπαυστα για να λειτουργεί με προνοητικότητα και σύνεση.

Τι συμβαίνει άραγε αν έχουμε διακοπή ρεύματος; Η πρίζα σταματά να δουλεύει. Μένουμε να αντιληφθούμε το βραχυκύκλωμα που έχει συσσωρευθεί όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχει και πάλι ο κίνδυνος να επιδοθούμε σε έναν αγώνα εξεύρεσης εργαλείων, για να διορθώσουμε ότι τα έχει παίξει μέσα μας. “Θα εργαστούμε χειρωνακτικά!” μας φωνάζει ο παλιός εαυτός μας που έχει συνηθίσει να βρίσκει νέες πρίζες.

Κι όμως η διακοπή ρεύματος έρχεται σαν μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε την αποφόρτιση. Να εξερευνήσουμε το μηχανισμό που δουλεύει τόσο αρμονικά μέσα μας, όταν τίθεται εκτός πρίζας. Στην αρχή βέβαια θα σαστίσουμε. Θα νιώσουμε έντονο κενό, μπορεί και χάος. Αν διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και μείνουμε με τα αυτιά της καρδιάς ανοιχτά, έχουμε να ακούσουμε στην πορεία πολλά μηνύματα διαφορετικά “τσιτωμένα”..!

Παλιά πάλευαν και αυτά να μας μιλήσουν, αλλά ήταν τόσο ανεβασμένη η ένταση, που το κεφάλι μας βούιζε. Ένα κεφάλι χωρίς ντεσιμπέλ είναι πιο πιθανό να πιάσει ακόμα και τις λεπτές συχνότητες μέσα μας. Να αφήσει τις αληθινές μας ανάγκες να χρωματιστούν με λυρικότητα. Να επιτρέψει σε νέες αξίες να αναδυθούν μέσα μας σαν τραγούδια γεμάτα από στίχους με νόημα.

Ας μην προσπεράσουμε τη διακοπή ρεύματος κάθε φορά που συμβαίνει. Ας σταθούμε να βρούμε το δικό μας τραγούδι, ας ονειρευτούμε τη δική μας χορογραφία. Ας γίνουμε οι ίδιοι μια εναλλακτική πηγή ενέργειας δίνοντας τον αυθεντικό μας ρυθμό.

*Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Α.Σ. που με τροφοδοτεί εδώ και χρόνια με την ιδιαίτερη ενέργειά του!