“Καλό Χειμώνα!”. Να ακούγεται η ευχή, ενώ αράζουμε στα μπαλκόνια με τα κοντομάνικα και τη συναυλία από τα τζιτζίκια στα αυτιά μας. “Νωρίς είναι ακόμα για αυτή την ευχή” σκεφτόμαστε ή ξεστομίζουμε τη σκέψη μας. Άλλωστε σκοπεύουμε να πάμε μέχρι τη θάλασσα την Κυριακή.

Την ίδια στιγμή που ξέρουμε καλά ότι το φθινόπωρο δεν θα μείνει για πολύ ένα φαινόμενο ημερολογιακό. Θα το νιώσουμε να διαπερνά το κορμί μας. Μέχρι τότε όμως ας μαυρίσουμε λίγο ακόμα. Και εκεί, κάτω από τον ήλιο, να συλλέξουμε μαζί με τη θερμότητά του λίγη ελπίδα.

Επειδή αυτόν τον χειμώνα θα μας χρειαστεί. Όταν θα απλώνουμε τα χαλιά, όταν θα κατεβάζουμε τα χειμωνιάτικα ρούχα, δεν θα προετοιμαζόμαστε μόνο για το κρύο. Θα προετοιμαζόμαστε για λίγη ακόμα αβεβαιότητα. Όπως θα σφηνώνουμε αντισκοριακά φακελάκια ανάμεσα στα καλοκαιρινά ρούχα, έτσι θα θέλουμε να προστατέψουμε και τα χειμωνιάτικα ρούχα. Αυτά όμως δεν θα έχουν πια ως περιτύλιγμα κανένα προϊόν προφύλαξης. Θα εκτεθούν στις καιρικές συνθήκες. Ίσως πλησιάσουν στον covid-19. Ίσως του ξεφύγουν.

Σίγουρα όμως τα ρούχα μαζί με τα χαλιά θα ξεδιπλωθούν, όταν έρθει η ώρα τους. Τα χαλιά, αν και εκτεθειμένα, θα παραμένουν στην ασφάλεια του σπιτιού. Τα ρούχα όμως όχι. Όπως θα διανύσουν την πορεία τους σε λίγες εβδομάδες συναντώντας πρώτα το φθινόπωρο και μετά το χειμώνα, θα επιστρέφουν να αφηγηθούν ιστορίες από τον έξω κόσμο στα χαλιά.

Ας είναι ο προσεχής χειμώνας καλός και οι αφηγήσεις ακόμα καλύτερες. Ας προετοιμαζόμαστε με σύνεση και ψυχραιμία. Ας κυλιστούμε και μια στιγμή στις φλοκάτες. Για να τονωθεί και η διάθεσή μας για παιχνίδι. Επειδή αν θυμόμαστε να παίζουμε πού και πού, θυμόμαστε πώς είναι να ζούμε ουσιαστικά (με ή χωρίς κορονοϊό).