“Να προσέξεις το ντύσιμό σου. Δεν είναι πολύ ταιριαστή αυτή η εμφάνιση για ψυχολόγο”.
Η παρατήρηση αυτή έκανε την πουά μου φούστα να ζαρώσει. Δεν ήμουν ντυμένη προκλητικά. Τα γνωστά σημεία που τραβούν τα βλέμματα ήταν καλυμμένα. Ήμουν ντυμένη με χρώματα. Δέχτηκα την κριτική ως σωστή επισήμανση και άλλαξα γκαρνταρόμπα. Ταγιέρ, σακάκια και πουκάμισα ήταν πλέον η στολή εργασίας. Ουδετερότητα και επισημότητα. Αυτό άρμοζε στην κυρία ψυχολόγο.
Δεχόμουν τους θεραπευόμενους με ένδυμα και ύφος σοβαρής ειδικού. Έτσι με είχαν δασκαλέψει. Έτσι έκανα. Άλλωστε οι δάσκαλοί μου ήξεραν καλύτερα. Ποια ήμουν εγώ να αμφισβητήσω την ορθότητα όσων έλεγαν;
Έσφιγγα τη ζώνη, ίσιωνα το γιακά και έκανα το έργο μου. Μπορεί τα παπούτσια να με στένευαν, αλλά ποια ήμουν εγώ να μιλήσω; Έτσι εφαρμόζεται η ψυχοθεραπεία. Από σοβαρούς ανθρώπους, με κατάλληλη περιβολή και γνώση. Πίεζα τον εαυτό μου να νιώσει άνετα στη νέα μου φόρμα. Τσαλάκωνα τον εαυτό μου για χάρη της ουδετερότητας.
Η επιχειρηματολογία των δασκάλων μου άρχιζε να ξεφτίζει μέσα μου. Είχα αρχίσει να ασφυκτιώ στα σφιχτά κοστούμια. Δεν επέτρεπα όμως στον εαυτό μου να πάρει μια ανάσα. Όπως εφάρμοζα το manual, έτσι θα κρατούσα τη δέσμευσή μου να συμπεριφέρομαι με ύφος επίσημο και τυπικό.
Ντυμένη σαν κυρία στα 29 μου πίστευα ότι διατηρούσα ένα status ως επαγγελματίας. Στην πραγματικότητα έκρυβα εκεί μέσα την ανασφάλειά μου. Στην προσπάθειά μου να με πάρουν στα σοβαρά είχα εγκαταλείψει την ιδιαιτερότητά μου.
Ώσπου ήρθε η μέρα και γνώρισα πολύχρωμους δασκάλους. Εκείνους που πρόσεχαν πώς είχα ντυμένη την πρακτική μου και τη γνώση μου. Εκείνους που έδειχναν σεβασμό. Εκείνους που αποδέχονταν τη διαφορετικότητα. Εκείνους που ενδιαφέρονταν ακόμα και να μάθουν από εμένα. Εκείνους που όταν ήθελαν να σου ζητήσουν κάτι, ήταν άμεσοι, χωρίς να σου ασκούν κριτική. Εκείνους που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι είναι άκρως θεραπευτικό να δείχνουμε και τα δικά μας ξέφτια.
Τους ευγνωμονώ από την καρδιά μου, γιατί πέρα από όλα αυτά που συνεχίζουν να με διδάσκουν, με έκαναν να ξαναφορέσω την πουά φούστα.
