Το 2006
χτύπησε το τηλέφωνο και μου ζητήθηκε να κλείσω το πρώτο ραντεβού στο γραφείο μου. Ρώτησα τον εαυτό μου: “Ποια είμαι εγώ που ξεκινώ να εργάζομαι στο ελεύθερο επάγγελμα; Πληρώ τα κριτήρια της θεραπεύτριας;” Είχα ήδη κλινική εμπειρία και γνώση. Αναρωτιόμουν ωστόσο αν ήταν αρκετά για την έναρξη.
Μαζί με την αμφιβολία ξεκίνησα τις συνεδρίες και συνέχισα την εποπτεία με συναδέλφους.
Στην πορεία των χρόνων
έμαθα να αποχαιρετώ ανθρώπους που δεν οραματίζομαι το μέλλον μαζί τους. Σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα να τους κρατώ από το χέρι τη στιγμή που νιώθω το κράτημά τους κρύο και άψυχο. Και πάλι όμως η αμφιβολία μου έθεσε ερωτήματα για το αν παίρνω τη σωστή απόφαση. Τη στιγμή που άφηνα το χέρι αισθανόμουν μόνη και απροστάτευτη. Η εμπειρία όμως με δίδαξε να εμπιστεύομαι περισσότερο την κρίση μου και να ξεχωρίζω πιο κράτημα είναι πραγματικά σταθερό και ζωντανό.
Ποια είμαι εγώ που γράφω αυτό το άρθρο 10 χρόνια μετά;
Ένα κομμάτι μέσα μου νιώθει ακόμα φοιτήτρια που ψάχνει ανακοινώσεις και διψά για γνώση. Θέλει να μαθητεύσει κοντά σε ζεστούς δασκάλους. Να νιώσει το υποστηρικτικό βλέμμα τους και να ακούσει την εποικοδομητική κριτική τους. Μια άλλη πτυχή μου θέλει να συμβουλεύσει τους νεότερους συναδέλφους, να τους παροτρύνει να ακολουθήσουν τα όνειρα τους, να ακούσει τις ανησυχίες τους.
Οι πιο σοφοί δάσκαλοι είναι οι θεραπευόμενοί μου
Απευθύνω ένα θερμό ευχαριστώ στους θεραπευόμενους που με έχουν εμπιστευτεί και με μαθαίνουν πολλά με την αλληλεπίδρασή μας. Με άφησαν να κρατήσω τα μυστικά τους, να δω μέσα στην καρδιά τους, να επισκεφθώ τις σκέψεις τους.
Μου δίνουν έμπνευση και με διδάσκουν μέσα από την ανθεκτικότητα τους και τα δυνατά τους σημεία. Η όρεξη τους για αλλαγή και η προσπάθεια τους μου δίνουν ώθηση να συνεχίσω. Ονειρεύομαι να κάνω ένα πάρτυ και να είναι επίτιμοι καλεσμένοι. Να τους πω προφορικά πόσο τους ευγνωμονώ και πως τους θαυμάζω. Ακόμα και αυτοί που δεν είναι πια παρόντες, είναι συνοδοιπόροι στη ζωή μου.
2016: 10 χρόνια μετά
υψώνω νοερά το ποτήρι μου και τσουγκρίζω μαζί τους. Πίνουμε κοκτέιλ με βασικά συστατικά την επίγνωση, το θάρρος και την αγάπη. Πρόκειται για τα στοιχεία που διδάχθηκα από συναδέλφους και δασκάλους τα τελευταία τέσσερα χρόνια της πορείας μου. Σε κάθε ρουφηξιά λέω ευχαριστώ σε όλους όσοι παραμένουν δίπλα μου και με στηρίζουν, ώστε να στηρίζω κι εγώ με τη σειρά μου όσους το έχουν ανάγκη.
Η ευχή για το μέλλον
είναι να συνεχίσω να αντλώ έμπνευση και να γίνομαι πιο ζεστή ως άνθρωπος και θεραπεύτρια. Θέλω να διατηρήσω τη δίψα της φοιτήτριας και τη σοφία της εργαζόμενης. Να δεχτώ, τέλος, ότι η αμφισβήτηση θα συνεχίσει να ηχεί μέσα μου..!
