Πρωινή συζήτηση “στο φτερό”:
“Να είμαι κλεισμένη στο σπίτι και να βλέπω μόνο τον Μιχάλη; 40 χρόνια μαζί; Έτσι γίνονται οι φόνοι. Έτσι διαβάζουμε στις ειδήσεις για τα συζυγικά εγκλήματα!”
Ρίξαμε όλοι ένα “μασκάτο” χαμόγελο στην κυρία που έφευγε από την καφετέρια με τον καφέ στο χέρι. Επιστρέφοντας στο γραφείο, επίσης με τον καφέ στο χέρι, συνέχιζαν να ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια της γυναίκας. Περιμένοντας να ξεκινήσω την πρώτη συνεδρία της ημέρας αναρωτιόμουν τι θα άκουγα από τον θεραπευόμενό μου που λαχταρά για την προσοχή της συντρόφου του.
Διαφορετικές ιστορίες αναμφισβήτητα. Η μία δηλώνει ανία, και ίσως αγανάκτηση, για τη συνύπαρξη με τον σύζυγο και η άλλη εκφράζει έντονη επιθυμία για εγγύητα. “Λογική αντίδραση” θα έλεγε κάποιος, αν γνώριζε ότι η μία σχέση μετρά 40 χρόνια και η άλλη λίγους μήνες. Στη μια περίπτωση μοιραία έχει θρονιαστεί η ρουτίνα, ενώ στην άλλη κυριαρχεί η φρεσκάδα του καινούργιου.
Πώς μπορεί να διατηρηθεί φρέσκια η αλληλεπίδραση, όταν η σχέση μυρίζει μπαγιάτικο; Πώς θα έπαιρνε γευστική μορφή μια κατάσταση ξερή σαν το προχθεσινό ψωμί; Ψάχοντας για μαγικές συνταγές πέφτουμε στην απογοήτευση. Και αν η απογοήτευση συνοδευτεί από μια φέτα ματαιότητας, μπορεί όντως να γίνει φονικό. Να σκοτώσουν οι δύο σύντροφοι τη νοστιμιά της επικοινωνίας.
Πώς θα ανακτηθεί η γεύση; Τι θα γινόταν αν έπαιρναν μερικά ξερά τρίμματα και τα έπλαθαν σε μια νέα συνταγή; Μπορεί να ανακατεύονταν με νέα υλικά και να έδιναν ένα ξεχωριστό πιάτο. Συχνά υπάρχει κάτι μπαγιάτικο στον πάγκο της κουζίνας μας. Πάντα υπάρχει η επιλογή: να το πετάξω ή να το ζυμώσω με κάτι άλλο.
Και τι είναι το κάτι άλλο; Όταν η δημιουργικότητα στερεύει ή όταν καταλήγουμε να μασουλάμε την γκρίνια, τα χέρια μας γίνονται άκαμπτα. Το ζύμωμα φαντάζει τέχνη πολύπλοκη. “Τουλάχιστον πριν από τον κορονοϊό είχαμε επιλογές. Ήμαστε ελεύθεροι” διατυμπανίζουν πολλοί. “Σπάγαμε τη ρουτίνα, δεν μέναμε τόσες ώρες σπίτι με τα ίδια άτομα… Κάναμε ταξίδια!”
Πράγματι η πανδημία έχει φέρει ανατροπές και πλούσιες ψυχολογικές διεργασίες. Και ακριβώς μπροστά σε αυτόν τον πλούτο οφείλουμε να μην κάνουμε συζητήσεις “στο φτερό”. Μήπως ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε να ανοίξουμε αλλιώς τις καρδιές μας, μιλώντας ακόμα και για το θυμό μας; Μήπως να πειραματιστούμε με νέα υλικά της αλληλεπίδρασης; Μήπως να τολμήσουμε να ξεφύγουμε από τα κλισέ “περί διάπραξης φόνου”;
Αξίζουμε όλοι να έχουμε ανθρώπους γύρω μας με τους οποίους η συνύπαρξη να μοιάζει με ταξίδι αφύπνισης, χαράς και πληρότητας. Από αυτή τη συνύπαρξη ίσως δημιουργηθούν συζητήσεις “με φτερά”. Από τέτοιες συζητήσεις ίσως καταφέρουμε να απογειωθούμε. Από την απογείωση ίσως συνδεθούμε και πάλι με τις αξίες μας. Και κάπου από εκεί ψηλά ελπίζω να δοκιμάσουμε να αγαπήσουμε μετά την προσγείωση διαφορετικά.
