Η σχέση τους είχε ξεκινήσει με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου. Η επαφή τους όμως θύμιζε τα αρώματα της άνοιξης. Οι κοινές τους εμπειρίες άρχισαν να ανθίζουν γρήγορα. Όταν έφτασε ο χειμώνας, εκείνοι είχαν φτιάξει ήδη ένα μπουκέτο πολύχρωμων στιγμών. Θα συγκατοικούσαν. Δεν είχαν να φοβούνται τίποτα. Τα όνειρά τους αναζητούσαν μια φωλιά. Έτσι και έγινε. Με την αλλαγή του έτους έμειναν μαζί.
Η σχέση τους είχε μεταβεί στην καλοκαιρινή ζώνη. Ο ενθουσιασμός τους ήταν τόσο λαμπερός σαν τον Αυγουστιάτικο ήλιο. Άρχισαν να σχεδιάζουν το γάμο τους. Θα παντρεύονταν την άνοιξη. Μια εποχή άλλωστε που θύμιζε τη γνωριμία τους. Οι εβδομάδες περνούσαν με τις ετοιμασίες του γάμου και τη ροή της συγκατοίκησης. Με το μέλλον και το παρόν.
Η σχέση είχε αρχίσει να αναζητά θερινές διακοπές. Ήθελε να αμοληθεί στην παραλία για να παίξει με κουβαδάκια στην άμμο. Λαχταρούσε να κάνει μια βουτιά σε γαλανά νερά. Δεν υπήρχαν όμως αποθέματα. Όλη η ενέργεια είχε συσσωρευτεί σε εκείνη τη μεγάλη μέρα.
Το ημερολόγιο έδειχνε Φεβρουάριο. Οι δυο τους έμοιαζαν με Μάη. Με τη φρεσκάδα της νιότης τους. Με τα χρώματα των ονείρων τους. Είχαν πάρει τη φόρα τους ξεχνώντας σε ποια εποχή πραγματικά βρίσκονταν. Οι μέρες είχαν γλιστρήσει από το “τώρα” τους, καθώς εκείνοι φαντασιώνονταν τη ζωή τους στο μέλλον.
Το απρόσμενο κρύο του Μαρτίου έκανε μια τσουχτερή αποκάλυψη για τη σχέση τους. Έφερε στο φως την ψυχρότητα στο μεταξύ τους. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς προέκυψε αυτή η θερμοκρασία, ενώ όλα έρρεαν τόσα ομαλά.
Τον Απρίλιο η σύγχυση είχε φτάσει στο κόκκινο. Μπορεί στη φύση εκεί έξω να έσκαγαν πολύχρωμα μπουμπούκια. Μέσα στο σπίτι τους όμως κυριαρχούσε το χρώμα της έντασης. Οι καθημερινοί καβγάδες είχαν μαράνει εδώ και καιρό την επικοινωνία τους. Τα πικρά λόγια θύμιζαν έναν ισχυρό ιό που είχε μολύνει την κάποτε ανθισμένη σχέση τους.
Ο γάμος που είχε προγραμματιστεί για τον Μάιο έμοιαζε με κατεψυγμένο λουλούδι. Πάλευαν να διατηρήσουν τη φρεσκάδα του. Ήταν ήδη αργά. Όταν το έβγαλαν από το ψυγείο, κατάλαβαν ότι είχε πεθάνει.
Όταν μπήκε ο Ιούνιος είχε τελειώσει η δική τους εποχή. Μαζί με την ακύρωση του γάμου επιστράφηκαν οι βέρες, ματαιώθηκε το γαμήλιο γλέντι, αναβλήθηκε η τελευταία πρόβα νυφικού.
Το νυφικό θα παρέμενε στη βιτρίνα. Από εκεί θα μιλούσε για τον ύπουλο ιό που καταλήγει να εξοντώνει μια σχέση. Από εκεί θα διατηρούσε την ελπίδα για την εξεύρεση ενός εμβολίου κατά των καβγάδων. Από εκεί ανυπομονούσε να δει τη θεραπεία της επικοινωνίας εκεί έξω. Μόνο τότε θα ήταν πρόθυμο να ντύσει ιστορίες αγάπης. Χωρίς να νοιάζεται για τις εποχές ούτε τους μήνες. Ήταν διατεθειμένο να περιμένει. Επειδή αυτή η θεραπεία δεν εστίαζε σε έναν και μόνο ιό. Αφορούσε κάθε είδος μόλυνσης που απειλούσε την καθαρή επαφή.
Ήρθαν και πάλι οι φθινοπωρινές βροχές. Ήταν μέρος της ίασης. Θα ξέπλεναν καθετί βλαβερό. Θα απομάκρυναν καθετί αρρωστημένο. Η άνοιξη θα μύριζε αλλιώς μετά από αυτή την κάθαρση.
