Η ζωή μας τον τελευταίο χρόνο σερφάρει πολλές ώρες στις οθόνες. Για κάποιους η οθόνη έχει γίνει μια σανίδα απόλαυσης, για άλλους έχει μεταμορφωθεί σε σχολείο και για όλους έχει γίνει αναγκαία λύση. Είτε μας αρέσει είτε όχι.

Πολλοί λένε “Ευτυχώς που υπάρχει το Ίντερνετ” και σχεδόν προσεύχονται σ’αυτό. Κάποιοι το καταριούνται, καθώς τους έχει βιδώσει σε μια καρέκλα. Άλλοι το έχουν ιεροποιήσει αντικαθιστώντας το με το εικονοστάσι που υπήρχε παλιά στα σπίτια.

Σχεδόν όλοι ευχόμαστε να αλλάξουν οι συνθήκες γρήγορα και να επιστρέψουμε στην περιβόητη κανονικότητα. Μια λέξη που μοιάζει σαν τον Amstrad 6128 (τον πρώτο μου υπολογιστή). Κι αν η κανονικότητα αυτή δεν είναι πλέον συμβατή με τα νέα τεχνολογικά εργαλεία; Πόσος χώρος θα υπάρχει στο προηγμένο πλέον toolkit, για να βρει εκεί μέσα τη θέση της;

Κι αν συνηθίσουμε στη διαδικτυακή αλληλεπίδραση και αυτή πια γίνει ο κανονικός τρόπος επικοινωνίας; Ερωτήματα που θα απαντηθούν με την έλευση του χρόνου. Απορίες που δεν λένε να φύγουν από τη βιτρίνα της επικαιρότητας δίπλα στα νέα κρούσματα του Covid-19.

Όσο και να κοιτάζουμε την οθόνη δεν θα λάβουμε απαντήσεις. Όσα άρθρα και να διαβάζουμε, θα παραμένουμε αγκαλιά με την αβεβαιότητα. Όσες προβλέψεις κι αν κάνουμε, το μέλλον θα συνεχίσει να κερνάει εκπλήξεις.

Επιστρέφω και πάλι τη ματιά μου στην οθόνη. Ανθρώπινα χαμόγελα φωτίζουν μπροστά μου. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η συνάντηση επικοινωνίας ποζάρουμε στην κάμερα. Τα οθονάτα χαμόγελα αποθηκεύονται στις φωτογραφίες του υπολογιστή μου. Μα κυρίως εγγράφεται μέσα μου η πρόθεση για αλληλεπίδραση.

Η προθυμία όλων μας για επαφή παραμένει αναλλοίωτη. Η επιθυμία μας να βρούμε ένα πεδίο μοιράσματος διατηρείται φρέσκια. Η ζεστασιά στα χαμόγελα συνεχίζει να λάμπει. Η οθόνη σαν μαγικός δίσκος τη σέρβιρε εχθές από την Ελλάδα μέχρι την Ιαπωνία. Με γλυκιά ακόμα την επίγευση της συνάντησης αφιερώνω αυτό το άρθρο στους ανθρώπους με τα οθονάτα χαμόγελα.