“Η συνεδρία, που έως τώρα είχε την τυπική εικόνα δυο ανθρώπων να μιλούν καθισμένοι σε δύο  καναπέδες ή μπροστά σε μια κάμερα,  πήρε μια πιο χαλαρή μορφή. Μου προκάλεσε ιδιαίτερη ηρεμία το τοπίο της φύσης και το βιωματικό “παιχνίδι”,  δίνοντάς μου ακόμα ένα hint, στη συμπλήρωση του δικού μου παζλ”.

Δεν ήταν συνεδρία μες στο γραφείο. Δεν ήταν συνεδρία μέσω skype. 

Ήταν περιπατητική συνεδρία*. 

Μέσα σε ένα δασάκι.

Η διεργασία της ψυχοθεραπείας με φόντο τα στοιχεία της φύσης. Κάπου ανάμεσα στις παπαρούνες ανταλλάξαμε ένα χαμόγελο. Καθώς τα πόδια μας πόζαραν στο φακό. Με παπούτσια σχεδόν ίδια κάναμε μια στάση. Με χρώμα διαφορετικό συνεχίσαμε να βαδίζουμε. Με κοινή πρόθεση συνδεθήκαμε αλλιώς αφήνοντας πίσω τα δέντρα. Με παιχνιδιάρικη διάθεση βρήκαμε σημεία συντονισμού.

Στέλνω ένα ζεστό ευχαριστώ στην Χ.Β. για το αρχικό της κείμενο σε αυτή την ανάρτηση και τη συναίνεσή της για τη φωτογραφία και για την περιπατητική συνεδρία. Κυρίως όμως της στέλνω ένα χαμόγελο με χρώμα παπαρούνας ως υπενθύμιση για την αξία της πίστης στον εαυτό.  

*Οι περιπατητικές συνεδρίες είχαν διανύσει χιλιόμετρα εδώ και χρόνια. Όταν έγραψα walking session στο google διάβασα για ψυχολόγους στις ΗΠΑ που περπατούν κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. Λένε μάλιστα ότι είναι αποτελεσματικές για ανθρώπους που έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες. 

Η δική μας εμπειρία τις μέρες του εγκλεισμού λόγω του κορονοϊού μας έστρεψε στις online συνεδρίες. Και αυτή βέβαια η εκδοχή θεραπείας διεξάγεται εδώ και χρόνια. Με αφορμή την έλλειψη πρόσβασης στο ίντερνετ ενός θεραπευόμενού μου δοκίμασα να κάνω την πρώτη περιπατητική συνεδρία εκείνη την περίοδο.

Από εκείνη τη μέρα έχω περπατήσει μπόλικες ακόμα συνεδρίες και με άλλους. Τώρα πια δεν είναι επιλογή λόγω εγκλεισμού είναι προτίμηση λόγω ανάγκης.