Δίαιτα με σκοπό την απώλεια βάρους δεν είχα κάνει ποτέ. Μέχρι τη στιγμή που το νούμερο στη ζυγαριά με θορύβησε. Ήταν η πρώτη φορά που το αντίκριζα. Βέβαια είχα κι άλλες ενδείξεις, όπως οι φούστες που δεν κούμπωναν σωστά και τα παντελόνια που έμεναν στο ράφι αφόρετα. Είχα επιλέξει την πιο γρήγορη λύση. Να αγοράσω νέα ρούχα και να “ξεχάσω” εκείνα τα κουμπιά που ζορίζονταν όταν έρχονταν σε επαφή.
Εκτός από το 67 στη ζυγαριά ήταν ένας ακόμα αριθμός που προστέθηκε στην ανησυχία μου. Το 45. Η ηλικία μου δηλαδή. Και μάλιστα γρήγορα θα έδινε τη σκυτάλη στο 46. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες από γυναίκες στην εμμηνόπαυση και συνειδητοποιώντας ότι σε λίγα χρόνια θα ζούσα επίσης αυτή την αναπτυξιακή φάση ένιωσα το κίνητρό μου ενεργό.
Φτάνοντας στις 6 Φεβρουαρίου αυτού του έτους στο ιατρείο της Μαρίας Ψωμά ένιωθα χαρούμενη και αποφασισμένη. Ήμουν έτοιμη να φροντίσω τον εαυτό μου και ήμουν περίεργη να βιώσω τη διαδικασία της δίαιτας. Η Μαρία ήταν παρούσα επί της ουσίας από το πρώτο κιόλας ραντεβού. Να μιλά σε σαφή γλώσσα, με νοιάξιμο και υπευθυνότητα. Να θέτει τους κανόνες της διατροφής και να δημιουργεί ένα πλαίσιο συνεργασίας με σοβαρότητα. Να λοιπόν που ήμουν στη θέση της “ασθενούς” σε μια διαδικασία αλλαγής. Μου θύμισε την πορεία της ψυχοθεραπείας.
Η Μαρία φρόντιζε να με καθοδηγεί με λίγες και ουσιαστικές φράσεις. Ακόμα κι αν κάποιες οδηγίες με τρόμαζαν ένιωθα ότι μπορούσα να την εμπιστευτώ. Καθώς την γνώριζα περισσότερο μου έγινε σαφές για ποιο λόγο μου ταίριαξε. Η απάντηση βρίσκεται στο νοιάξιμό της και την αυθεντικότητά της. Αυτή η διαύγεια ενδυνάμωσε το κίνητρο μου και τόνωσε εκείνη την ειδική αποστολή της δίαιτας.
Σε μια συνεδρία συζητήσαμε για τη δυσκολία τόσο στην απώλεια βάρους όσο και στη διατήρηση του αποτελέσματος. Θυμάμαι με πόσο ενδιαφέρον και ζεστασιά θυμόταν περιπτώσεις ανθρώπων που δεν κατάφερναν να ολοκληρώσουν το στόχο τους. Με έβαλε και εμένα στη διαδικασία να σκεφτώ δικούς μου θεραπευόμενους που, ενώ έχουν σημειώσει σημαντική βελτίωση, η σχέση τους με το φαγητό παραμένει ένας ανοιχτός λογαριασμός.
Μέσα από το προσωπικό μου βίωμα τους ένιωσα περισσότερο κοντά μου και κατανόησα τη δυσκολία του εγχειρήματος. Για εμένα ήταν πολύ βοηθητικό ότι το φαγητό δεν συνδεόταν με άλλες λειτουργίες. Για παράδειγμα, σε πολλούς ανθρώπους το φαγητό μπορεί να είναι ένα μέσο διαφυγής από τη θλίψη ή ένας τρόπος να ηρεμήσουν από το άγχος. Για άλλους μπορεί να είναι ένα καταφύγιο “προστατεύοντάς” τους από τη μοναξιά. Ένιωθα τυχερή από αυτή την άποψη. Διαφορετικά, θα έπρεπε να μάθω να ρυθμίσω με άλλον τρόπο τη θλίψη ή το άγχος μου κλπ.
Αυτό που χρειάστηκε να ρυθμίσω ήταν οι ώρες του φαγητού. Μπορεί να μοιάζει απλό, αλλά έπρεπε να αλλάξω κάποιες από τις συνεδρίες μου, ώστε να δημιουργώ χρόνο για να τρώω. Πριν από αυτό τσιμπολογούσα μέσα σε δύο λεπτά. Στην πραγματικότητα συνειδητοποίησα ότι δεν έδειχνα σεβασμό στην τελετουργία του φαγητού. Όταν απέκτησε και πάλι αξία, ένιωσα να φροντίζω επί της ουσίας τον εαυτό μου.
Αυτή η διεργασία της φροντίδας του εαυτού ήταν στην πραγματικότητα αυτό που με κρατούσε ενεργή. Μπορεί ένα κομμάτι μέσα μου να είχε αγχωθεί που πλησίαζα την εμμηνόπαυση, αλλά το πιο ουσιαστικό κομμάτι είχε δεσμευτεί να με προσέξει.
Όπως με πρόσεξε η γιατρός, η μητέρα μου που ετοίμαζε τα γεύματα και ο σύντροφος μου που με ενθάρρυνε σε όλη την πορεία. Εξίσου σημαντικό να έχουμε υποστηρικτικό δίκτυο, καθώς επίσης θετική ενίσχυση. Η απώλεια των κιλών είναι από μόνη της μια κατάσταση που μας ενισχύει θετικά. Τα ζεστά λόγια των άλλων και η έκφραση του θαυμασμού τους για την προσπάθειά μας μας ενισχύει ακόμα περισσότερο.
Νιώθω τυχερή γιατί σε 3 μήνες κατάφερα να φτάσω στο στόχο μου. Συναισθάνομαι τους ανθρώπους που χρειάζονται περισσότερους μήνες ή χρόνια μέχρι να τα καταφέρουν. Χρειάζεται να θυμίζουν στον εαυτό μας ποια προσωπική τους αξία τους κινεί ώστε να συνεχίσουν, ποιοι στέκονται δίπλα τους ως αληθινοί σύμμαχοι και με ποιους τρόπους θα αντικαταστήσουν την προβληματική σχέση με το φαγητό.
Μπορεί η δίαιτα να έχει στερήσεις αλλά μας διδάσκει να γινόμαστε ανθεκτικοί, να απολαμβάνουμε εκ νέου το φαγητό και να επιτρέπουμε γευστικές παρασπονδίες όταν υπάρχει αξία στη στιγμή και όχι κάθε μέρα. Ευχαριστώ την Μαρία Ψωμά που με έβαλε στη διαδικασία να εστιάσω στην αξία της δίαιτας και της φροντίδας εαυτού.
