Με βήματα προσμονής μπήκα χθες στον Εθνικό Κήπο. Με διάθεση εξερεύνησης ξεκίνησε η βιωματική δράση. Πέντε χαμόγελα συμπορεύτηκαν μαζί μου.

Με ενεργοποιημένες τις αισθήσεις μας ξεκινήσαμε ένα διάλογο με τον εαυτό μας. Με λαχτάρα επικοινωνίας με τη φύση καλοδεχτήκαμε τη σκέψη: “Δεν αντέχει τόσα χρώματα η ματιά”.

Η ομορφιά του Κήπου προσέκρουσε στη γοητεία της δικιάς μας αλληλεπίδρασης. Από την πρόσκρουση εκτοξεύτηκαν δώρα γενναιοδωρίας.

Με προθυμία αυτεπίγνωσης ρίξαμε μια μικρή βουτιά στις σκέψεις μας. Η τροφή αφύπνισης δρόσισε την περιέργειά μας για αυτοπαρατήρηση.

Τα παγκάκια φιλοξένησαν τα ιδρωμένα μας σώματα. Μια άσκηση διαλογισμού ήρθε την κατάλληλη στιγμή, για να μας ενυδατώσει νοερά.

Αποχαιρετήσαμε τους φοίνικες, αφού ακούσαμε λίγα λόγια για την ιστορία τους. Μια γενναιόδωρη ψυχή είχε φροντίσει άλλωστε να μας ξεναγήσει στον Κήπο. Η Αμαλία ως μια ακόμα φιγούρα δοτικότητας είχε δώσει κάποτε εντολή να φυτευτούν αυτά τα δέντρα.

Με την ολοκλήρωση της βιωματικής δράσης έφυγα χαρούμενη. Όχι μόνο για τη ζωηρή και ουσιαστική μας συμμετοχή. Αλλά επειδή όλοι μας ρίξαμε σπόρους αμοιβαιότητας, επίγνωσης, θάρρους και αγάπης. Είμαι σίγουρη ότι τα δεντράκια που θα μεγαλώσουν μέσα μας θα είναι χάρμα οφθαλμών τόσο στα μάτια μας όσο και σε κοινή θέα.

Ακόμα και τώρα που συνεχίζουμε να ζούμε με σεβασμό ως προς τους κανόνες κοινωνικής απόστασης λόγω του covid-19, μπορούμε να αφεθούμε να απολαύσουμε την ομορφιά της κηπουρικής μας!

Στέλνω ένα ζεστό ευχαριστώ στους ανθρώπους που γνώρισα χθες για την όρεξή τους να δημιουργήσουμε μαζί το δικό μας κήπο μες στον Εθνικό Κήπο 🙂