Στην αρχή δεν είχα καταλάβει το μέγεθος του ιού. Η λέξη πανδημία δεν ηχούσε καταστροφικά στα αυτιά μου. Όχι επειδή ήμουν αφελής. Αλλά επειδή είχα μια δόση άρνησης να συνειδητοποιήσω την κατάσταση.
Η φάση άρνησης κράτησε για λίγο. Γρήγορα ο φόβος ήρθε στο προσκήνιο. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια στα ποσοστά θανάτων και νέων κρουσμάτων. Άλλωστε όλα αυτά συνέβαιναν στην Ιταλία. Όταν κάτι συμβαίνει στη γειτονιά μου, περιμένω να πλήξει και το σπίτι μου.
Άρχισα να ακούω για τον αόρατο εχθρό και ότι η κατάσταση θύμιζε καιρό πολέμου. Ξαναήρθε η άρνηση. Όχι, θα επιβιώναμε. Πώς όμως; Πλένοντας τα χέρια. Μα είναι τόσο απλό; Κάτι άλλο πρέπει να παίζει. Και από εκεί άρχισε να αχνοφαίνεται η καχυποψία.
Δεν άντεχα να έχω τέτοιες σκέψεις. Ήταν σαν τα παιδικά μου ρούχα. Τότε που με συμβούλευαν να μην πάρω καραμέλες από αγνώστους. Μπορεί να ήταν επικίνδυνο να εμπιστευτώ κάποιον με την πρώτη ματιά. Μα αυτά τα ρούχα δεν ήταν πια στο μέγεθος μου. Κατά λάθος φόρεσα μια τέτοια μπλούζα ξεχασμένη στο συρτάρι των αναμνήσεων και κόντεψα να σκάσω.
Δεν μου άρεσε να είμαι καχύποπτη. Όπως δεν μου αρέσει η καχυποψία στους άλλους. Μου θυμίζει ρούχα σε λάθος μέγεθος. Μου θυμίζει ανθρώπους που επειδή δεν γνωρίζουν τις διαστάσεις τους, ψωνίζουν άκυρα μεγέθη ή έχουν την απαίτηση να ξέρει ο πωλητής ακριβώς το νούμερό τους. Κι αν δεν το βρει, γίνονται οι ίδιοι “νούμερα” και αμφισβητούν τις δεξιότητες τους.
Έβαλα ό,τι παλιό ρούχο είχα σε μια σακούλα. Όταν ερχόταν η ώρα, θα το έδινα εκεί που θα φαινόταν χρήσιμο. Και για εμένα; Τι ήταν χρήσιμο αυτές τις μέρες; Η σταθερότητα. Να συνεχίσω ό,τι μπορούσα να μεταφέρω στο σπίτι. Να ξεκινήσω νέες δραστηριότητες.
Άλλωστε είχα καθαρίσει την ντουλάπα μου κυριολεκτικά και μεταφορικά και όφειλα να γνωρίζω πώς θα τη γεμίσω. Και εκεί προέκυψε μια νέα αγωνιώδης αναζήτηση. Πλησίαζε η περίοδος καραντίνας. Όπως την βίωναν οι Κινέζοι αρχικά και μετά οι υπόλοιποι λαοί. Τι θα έκανα κλεισμένη στο σπίτι μου;
Μαζί με τα ερωτήματα ήρθε η αισιοδοξία και η διαύγεια. Κανείς δεν ανακάλυψε τον τροχό. Θα δοκίμαζα να κάνω αυτά που έκαναν τόσοι άνθρωποι ήδη μες στην πανδημία. Ή θα σκεφτόμουν κάτι δικό μου. Κάπως έτσι υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι διέθετα δημιουργικότητα. Αυτή την υπενθύμιση τη χρειάζομαι πάντα. Έρχονται στιγμές που ξεχνιέμαι με τη φασαρία και ψάχνω αλλού, ενώ η απάντηση είναι μέσα μου. Η πίστη στον εαυτό μου. Η πίστη στον εαυτό σας. Αυτό είναι το πιο σωστό μέγεθος για όλους.
